Een tijdje geleden sprak ik een vriendin van me. Laten we haar Sophie noemen. Sophie vertelde me dat zij iedere dag een paar paracetamol slikt bij het ontbijt. Standaard. En regelmatig ook bij het diner. Soms, als ze een zware dag heeft, ook nog halverwege de dag. Daar schrok ik wel van. Ik werd er helemaal stil van. Tjonge. Om nu iedere dag te moeten beginnen met hoofdpijn……
Eerlijk gezegd word ik daar wel verdrietig van. Dat er zoveel sterke vrouwen zijn die iedere dag standaard hoofdpijn hebben van het leven. Omdat de zorg van het gezin en het werk een flinke aanslag is op je gesteldheid. Kan dat niet anders? We kunnen toch niet hier op aarde zijn om alleen maar zoveel uit het leven te halen dat we luxe kunnen leven ten koste van onze gezondheid?
Nu heb ik ook wel eens last van hoofdpijn. Vaak als ik gestrest ben, komt er bij mij aan de rechterhelft van mijn hoofd een heel lichte migraine opzetten. Meestal is deze na een paar minuten weer weg. Het is voor mij een signaal om het stante pede een stuk rustiger aan te doen. Ik stop dan even zodra ik kan, en ik ga even zitten en bewust ademen. Zet mezelf even stil. Denk na over wat me nu op dit moment die stress geeft en of dat idee wel echt klopt. En dan is het vaak al direct een stuk minder of helemaal weg.
Zelf heb ik ook jarenlang deze worsteling gekend en daarvoor paracetamol geslikt. En nog steeds wel eigenlijk. Afgelopen februari kreeg ik zelf weer eens de tekenen dat ik te hard van stapel liep. Ik wilde weer teveel. Het begon met een hoestje en vermoeidheid en een loopneus. En het eindigde met een long-covid. Niet dat het op mijn longen slaat, maar dat het lang duurt eer ik er weer helemaal bovenop ben. Ik ben nog steeds herstellende.
Ja, ook ik wil graag alles. En wel nu. Geen geduld. Geen ruimte voor falen of half werk. Ik moet alles wat ik doe, echt zo goed mogelijk doen van mezelf. Van huishoudelijk werk tot de administratie op mijn werk. Ook ik ben vaak in die valkuil gevallen.
Maar tegenwoordig pak ik het anders aan. Ik laat de paracetamol staan. Neem vaker pauze. Soms doe ik een halve dag alleen maar iets wat ik leuk vind. Dan ga ik naar het bos, of ik ga in de tuin werken. Of een luisterboek luisteren. Misschien bel ik met een vriendin. Ik zorg goed voor mezelf. Eet gezond, drink niet veel alcohol. Ach, je kent het wel. Die overbekende adviezen.
Maar waarom lukt het dan zoveel mensen niet om die overbekende adviezen op te volgen? Waarom loop je jezelf toch nog steeds weer voorbij? Wat maakt nu dat je toch weer over je grenzen laat gaan? Voordat je naar je werk gaat, heb je al weer een hele to do lijst met extra dingen die moeten gebeuren. Je wilt toch niet dat je kinderen geen vervoer hebben? Of dat je partner zaterdag dat ene jasje niet aankan, omdat het nog bij de stomerij ligt? Dan neem je nog maar een paracetamol en gaat weer verder, nietwaar?
Dus ga je over je grenzen. Jij vindt wel weer ergens een gaatje tussendoor en rijd je een extra blokje om voor de kinderen. En dan kan de stomerij er ook wel bij. Het is ten slotte belangrijk dat je kinderen wel naar de hockey training kunnen. Je kunt het niet maken om te zeggen dat ze niet komen, enkel omdat jij al aan je taks voor vandaag zat! Of dat jij niet even vijf minuten om kon rijden om dat jasje even op te halen. Het idee alleen al…..
Daarom ben ik regelmatig met Sophie in het bos te vinden geweest. Samen even lopen en van je af praten. Even delen wat er speelt. Herkenning vinden bij elkaar en zo opgemonterd de rest van de dag aankunnen. Sophie en ik weten met humor elkaar weer op te peppen.
Het is belangrijk om iemand te hebben met wie je dit kunt delen. Iemand bij wie je je veilig en vertrouwd voelt. Die begrijpt waar je het over hebt. Jouw verhalen herkent. Heb jij behoefte aan zo iemand? Neem dan contact met me op. Ik neem je graag mee naar een andere mindset. Dan lukt het je om erachter te komen wie jij ook alweer was. Voordat je moeder en echtgenote was geworden. Die persoon, die sparkelt van energie en plezier. Mail me!
